تور ترکینگ بیس کمپ اورست و صعود به قله کالاپاتار+ لوبوچه

همان‌طور که می‌دانید قله‌ی اورست، بلندترین قله‌ی جهان است و صعود به آن از کشور نپال آغاز می‌شود. این قله از گذشته‌های دور تا به امروز قبله‌گاه ورزشکاران و کوهنوردان بسیاری بوده است و چه‌بسا افراد معمولی که ماه‌ها و سال‌ها بر روی جسم و روح خودکار کرده تا آماده‌ی صعود به این قله‌ی اعجاب‌انگیز شوند و بدین ترتیب بهترین تجربه‌ی زندگی‌شان را به دست آورند. در این میان راه‌پیمایی به‌سوی بیس کمپ اورست از جذاب‌ترین مسیرهایی است که کوهنوردان با آن مواجه می‌شوند و دسترسی به این کمپ مراحلی دارد که باید توسط آنان طی شده و پشت سرنهاده شود. در ادامه قدم‌ به‌ قدم تا بیس کمپ اورست پیش خواهیم رفت و شما را با پدیده‌های طبیعی و جاذبه‌های گردشگری موجود در این مسیر آشنا خواهیم نمود.

قدم‌به‌قدم تا بیس کمپ اورست

در درجه‌ی اول باید بدانید که بیس کمپ اورست در ارتفاع ۵۳۶۰ متری از سطح زمین قرارگرفته است و دست‌یابی به آن در طول چند روز و پس از پشت سر گذاشتن مراحل مختلف صورت می‌گیرد. هیچ‌کسی به‌یک‌باره نمی‌تواند در چنین ارتفاعی قرار گیرد و بدن انسان برای عادت کردن به فشار هوا در ارتفاع‌های مختلف، نیازمند زمان است.

تمام کسانی که قصد فتح قله‌ی اورست رادارند، راهی کشور نپال و پایتخت آن کاتماندو می‌شوند. کوهنوردان در این فرصت می‌توانند به گشت‌وگذار در شهر کاتماندو پرداخته و از جاذبه‌های گردشگری آن دیدن نمایند.

قدم بعدی پرواز به مقصد لوکلا (Lukla) است. صعود به قله‌ی اورست و دست‌یابی به بیس کمپ اورست عملاً از همین شهر شروع می‌شود. کوهنوردان در این مرحله پیاده‌روی خود را آغاز کرده و به فکدینگ (Phakding) در ارتفاع ۲۷۸۰ متری می‌رسند و باقی روز را در همان‌جا استراحت می‌نمایند تا ضمن تجدیدقوا، به فشار هوا عادت کرده و انرژی دوباره برای صعود را به دست آورند.

گام بعدی رسیدن به نامچه بازار (Namche Bazaar)در ارتفاع ۳۴۴۰ متری است. نامچه بازار روستایی پرتردد و بسیار شلوغ است که سراسر از بازارهای محلی پوشیده شده است و کوهنوردان در این محل می‌توانند با شرپاهای محلی ارتباط برقرار کرده و تجهیزات کوهنوردی موردنیاز خود را خریداری نمایند. همچنین خوردن غذاهای بومی محلی در این روستا بسیار لذت‌بخش است و یکی از خاطرات شیرین کوهنوردان در مسیر بیس کمپ اورست را رقم می‌زند. کوهنوردان با مراجعه به رستوران‌ها و غذاخوری‌های محلی موجود در این روستا و خوردن انواع غذاهایی که توسط بومیان این منطقه تهیه می‌شود، انرژی دوباره گرفته و با شور و نشاطی مضاعف به راه خود ادامه می‌دهند.

کوهنوردان پس از گذراندن یک‌شب در نامچه بازار راهی محلی به نام تنگبوچه (Tengboche) می‌شوند و پس‌ازآن به دینگبوچه (Dingboche) در ارتفاع ۴۳۵۰ متری می‌رسند. در این مرحله کوهنوردان به ارتفاعی قابل‌ توجه رسیده‌اند و معمولاً بدن آن‌ها نیازمند استراحتی کامل برای ادامه‌ی مسیر و صعود به بیس کمپ اورست است. بنابراین یک روز را استراحت نموده و اقدامات لازم برای هم هوایی و تطابق با فشار هوا را انجام می‌دهند.

پس از یک روز استراحت، کوه‌پیمایی به مقصد لبوچه(Lobuche) آغاز می‌شود و پس‌ازآن افراد به گوراکشپ (Gorakshep) در ارتفاع ۵۱۸۰ متری می‌رسند. رسیدن به این ارتفاع، به معنی نزدیک شدن به بیس کمپ اورست است و حفظ روحیه و انرژی در پایان مسیر از اهمیت بسیار برخوردار می‌باشد.

سرانجام کوهنوردان در روز دهم به قله‌ی کالاپاتار در ارتفاع ۵۵۴۵ متری صعود کرده و پس از یک روز استراحت در آن، در روز یازدهم به بیس کمپ اورست در ارتفاع ۵۳۶۰ دست می‌یابند. در این مرحله برخی افراد خسته و ناامید و برخی دیگر سرشار از انرژی و امیدوار به فتح قله هستند و همیاری اعضای گروه برای به پایان رساندن این مسیر از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.

پا گذاشتن به بیس کمپ اورست به‌منزله برآورده شدن بزرگ‌ترین آرزوی هر کوهنوردی است و احساسی که افراد در آن لحظه با آن مواجه هستند، غیرقابل‌توصیف بوده و تجربه‌ای تکرار نشدنی تلقی می‌گردد. صعود به اورست و دستیابی به بیس کمپ اورست نیازمند روحیه‌ای خستگی‌ناپذیر و عزمی راسخ است و تمامی افرادی که به این هدف خود دست می‌یابند، ماه‌ها و سال‌های طولانی را صرف آماده‌سازی قوای جسمانی و روحانی خود نموده‌اند. بیس کمپ اورست تا به امروز شاهد اشک‌ها و خنده‌های هزاران ورزشکار بوده است و حوادث و وقایع متعددی را در دل خود جای‌داده است. این مکان اعجاب‌انگیز همچنان نیز پذیرای ورزشکاران و کوهنوردان مختلف از کشورهای متعدد است و هرروزه میزبان گروهی از افراد با احساسات ناب انسانی می‌باشد.

منبع سایت :ساوانا

بیشتر محدودهٔ نپال بر روی رشته‌کوه‌های هیمالیا قرار گرفته و شمال این کشور هشت قله از ۱۴ قله بلند جهان را در خود جای داده که یکی از آن‌ها بلندترین کوه جهان یعنی قله اورست است. جنوب کشور مرطوب و حاصلخیز است و جمعیت زیادی را در خود جای داده‌است.

۸۱ درصد مردم نپال پیرو آیین هندو هستند و با این احتساب، نپال در میان کشورهای جهان بالاترین درصد پیروان هندوئیسم را نسبت به جمعیت خود دارد. این کشور به خاطر موقعیت جغرافیایی خود هم از هند و هم از تبت نفوذ پذیرفته‌است. بودایی و اسلام و کیراتی (تلفیقی از آنیمیسم، شیواپرستی و بودیسم تبتی) دو دین مهم دیگر این کشور هستند و بخش بزرگی از جمعیت خود را هم هندو و هم بودایی معرفی می‌کنند که این به دلیل تلفیق این دو مذهب در این منطقه است. نپال تنها کشور در جهان است که پرچم آن به شکل مستطیل نیست، و از دو مثلث بر روی هم تشکیل شده‌است.

نپال در بیشتر تاریخ خود حکومت پادشاهی داشته‌است. در جنگ داخلی نپال علیه حکومت پادشاهی از سال ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۶ نزدیک به ۱۶ هزار تن کشته شدند. مائوئیست‌ها در سال ۲۰۰۶ به ده سال جنگ داخلی پایان دادند و به روند صلح در نپال پیوستند. در سال ۲۰۰۸ حکومت پادشاهی با مصوبه مجلس مؤسسان نپال برانداخته شد و یک جمهوری دمکراتیک چندحزبی فدرال برقرار شد. هرچند پس از آن نیز درگیری‌هایی در این کشور وجود داشته اما این سیستم حکومتی پابرجا مانده‌است و در قانون اساسی سال ۲۰۱۵ نظام حکومتی کشور دمکراسی پارلمانی اعلام شد.